Σελίδες

Δευτέρα, Ιουνίου 16, 2008

J.S. Mill : Η τυραννία της πλειοψηφίας.


Ο Τζον Στιούαρτ Μιλ (J.S. Mill20 Μαΐου 1806 – 8 Μαΐου 1873) έχει γίνει γνωστός ως ο αγγλόφωνος φιλόσοφος με την ισχυρότερη επιρροή του 19ου αιώνα. Η αντίληψη του Μιλ περί ελευθερίας υπερασπίζεται την ελευθερία του ατόμου απέναντι στον κρατικό έλεγχο.

Δευτέρα, Ιουνίου 09, 2008

Γιατί είναι απαραίτητοι οι εκκεντρικοί άνθρωποι σε μια κοινωνία ;

Ο σημαντικός θεωρητικός του φιλελευθερισμού, Τζον Στούαρτ Μιλ, γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1806. Στη δεκαετία του 1840 ο Μιλ ήταν πια σε θέση να δώσει μια ώριμη διατύπωση της φιλοσοφίας του. Τα έργα του "Σύστημα Λογικής" (1843) και "Βασικές αρχές της πολιτικής οικονομίας" (1848), καθιέρωσαν την εξέχουσα θέση του στην πνευματική ζωή της Αγγλίας των μέσων του 19ου αιώνα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1860 έγραψε τα άλλα του σημαντικά πολιτικά και φιλοσοφικά έργα, ανάμεσα στα οποία και το περίφημο δοκίμιο "On Liberty" ("Περί Ελευθερίας", εκδ. επίκουρος) με το οποίο και είναι περισσότερος γνωστός σήμερα.

Δευτέρα, Μαΐου 26, 2008

Γκράμσι: Ελευθερία και Πειθαρχία στη μάθηση, μέρος τέταρτο (και τελευταίο).

Κριτική στις θέσεις του Γκράμσι ασκεί σε άρθρο του ο Κ.Βρατσάλης στο οποίο αναφέρει ότι ο Γκράμσι ξεκινώντας από «μιαν υποτίμηση του ταξικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης»[1] καταλήγει στο να καθιστά τη διάκριση ανάμεσα στο ρόλο της πειθαρχίας στη διαδικασία της μάθησης και στο ρόλο της στην εκπαιδευτική διαδικασία, ασαφή. Οι δύο παραπάνω διαδικασίες δεν πρέπει να συγχέονται γιατί η πρώτη είναι μια «ατομική διαδικασία με κοινωνικούς προσδιορισμούς», ενώ η δεύτερη «μια κοινωνική διαδικασία», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι ανεξάρτητες. Κατά δεύτερο λόγο, υποστηρίζει ο Βρατσάλης, ο Γκράμσι όταν μιλάει για καταναγκασμό και πειθαρχία εννοεί μόνο την «εκπαιδευτική πίεση» και παραβλέπει το γεγονός ότι καταναγκασμός είναι και η «αυθαίρετη» αφετηρία στην εκπαίδευση ενός μαθητή, αλλά και η «αυθαίρετη» επιλογή των γνώσεων που θα διδαχθούν. Σε ό,τι αφορά τη διαδικασία της μάθησης ο Βρατσάλης υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να υπάρχει καταναγκασμός διότι «δεν μπορεί να υφίσταται σχέση εξουσίας ανάμεσα στο δάσκαλο και το μαθητή στην προσπάθεια του δεύτερου να οικοδομήσει τις γνώσεις, επειδή ακριβώς αυτοί οι στόχοι-γνώσεις δεν μπορούν να ορίζονται από το δάσκαλο εν αγνοία του μαθητή». Παρόλο που στο σημερινό αστικό σχολείο η παραπάνω άποψη εφαρμόζεται σε ό,τι αφορά το εσωτερικό της μαθησιακής διαδικασίας, δεν εφαρμόζεται σε ό,τι αφορά τα δύο «άκρα» της: την «αυθαίρετη» αφετηρία και τον «αυθαίρετο» στόχο. Ένα άλλο πρόβλημα που τίθεται είναι αυτό της «αντιστοιχίας», το οποίο εκκινά από το ερώτημα: Το αυταρχικό σχολείο μήπως είναι η αντανάκλαση ενός αυταρχικού καθεστώτος ; Κατά πρώτο λόγο, ο Δημητράκος απαντά σε αυτό το ερώτημα διευκρινίζοντας ότι άλλο είναι η αυταρχικότητα και άλλο η ανάγκη πειθαρχίας. Η ειδοποιός διαφορά τους είναι ότι η πρώτη καταπολεμά την κρίση και την ελεύθερη βούληση, ενώ η δεύτερη παρέχει συνεχώς εφόδια για την καλλιέργεια και ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας. Κατά δεύτερο λόγο, απαντά ότι η ιδέα της αντιστοιχίας έχει χαρακτήρα επαγωγικό και α-κριτικό και ότι «παραβλέπει το γεγονός ότι η ελευθερία, σαν κοινωνικό και πολιτιστικό ιδεώδες, είναι σημείο ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΥ και όχι αφετηρίας μιας ορθής εκπαιδευτικής πολιτικής»[2]


[1] Κ.Βρατσάλης, Πειθαρχία και μάθηση στον Γκράμσι, σελ. 181 [2] Δ. Δημητράκος, ό.π., σελ. 72

Πέμπτη, Μαΐου 22, 2008

Γκράμσι: Ελευθερία και Πειθαρχία στη μάθηση, μέρος τρίτο.


Τελικά, όπως είπαμε και προηγουμένως, ο Γκράμσι τάσσεται ανεπιφύλακτα υπέρ του σχολικού εξαναγκασμού με τη μορφή της εκπαιδευτικής πίεσης. Αυτή τη θέση του τη στηρίζει ακόμα και με τη θετική στάση του για τη διδασκαλία των λεγόμενων «νεκρών» γλωσσών. Αυτές, υποστηρίζει ο Γκράμσι, είναι χρήσιμες ακριβώς επειδή αναγκάζουν τους νεαρούς μαθητές να υφίστανται μια «δοκιμασία» εκπαιδευτική και «να συνηθίσουν να μελετούν με έναν ορισμένο τρόπο: να αναλύουν ένα ιστορικό θέμα, που μπορούν να το χρησιμοποιήσουν σαν ένα πτώμα που συνεχώς ξαναπαίρνει ζωή, και για να συνηθίσουν να κάνουν συλλογισμούς: να σκέφτονται με αφηρημένα σχήματα και να είναι όμως ικανοί απ’την αφαίρεση να ξανακατεβαίνουν στην άμεση πραγματική ζωή για να βλέπουν σε κάθε πράξη ή δεδομένο εκείνο που είναι ιδιαίτερο: τη γενική σύλληψη και το άτομο.»[1] Ως παράδειγμα για τα επιχειρήματά του φέρνει τη διδασκαλία της λατινικής την οποία υποστηρίζει ότι τη μελετάμε όχι βέβαια για να μάθουμε να τη μιλάμε και να τη χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας ζωή, αλλά επειδή δεν είναι δυνατό να μελετήσουμε με αυτό τον τρόπο μία σύγχρονη γλώσσα, λ.χ. την ιταλική.
Ταυτόσημες απόψεις με τον Γκράμσι για την πειθαρχία στην εκπαίδευση έχει και ο Δημητράκος. Υποστηρίζει ότι χρησιμοποιώντας ως μέσο τον καταναγκασμό πρέπει να έχουμε σαν απώτερο σκοπό μας της ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΥΜΕΝΗ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ, η οποία αποτελεί τη δύναμη της ελευθερίας. Πιστεύει ότι ο καταναγκασμός θα είναι πάντα απαραίτητος στην εκπαίδευση διότι ο εκπαιδευόμενος «δεν αναπτύσσει αυθόρμητα τη δύναμη αυτής της εσωτερικοποίησης»
[2].

(συνεχίζεται)


[1] Αντόνιο Γκράμσι, ο.π., σελ. 29
[2] Δ.Δημητράκος, Παιδεία και Κοινωνική Αναμόρφωση, ό.π., σελ. 69

Κυριακή, Μαΐου 11, 2008

Γκράμσι: Ελευθερία και Πειθαρχία στη μάθηση, μέρος δεύτερο.


Στο χώρο όπου οικοδομούνται οι νέες γνώσεις, δηλ. στο σχολείο, το ένα σκέλος της διαμόρφωσης κατάλληλου κλίματος συναποτελούν η συναίνεση και η συμφωνία. Το άλλο είναι η πειθαρχία.

Ο Γκράμσι υποστηρίζει ότι θέτοντας σαν απώτερο στόχο την αποδοχή του Συστήματος από όλους τους πολίτες, τα μέσα θα πρέπει να είναι ο εξωτερικός καταναγκασμός αλλά και η αυθόρμητη συναίνεση. Αυτό το Σύστημα το ορίζει σαν «ένα σύστημα νόμων που ρυθμίζει οργανικά τη ζωή των ανθρώπων αναμεταξύ τους»
[1] και διευκρινίζει ότι «πρέπει να γίνεται αποδεκτό εξαιτίας της αναγκαιότητας που θα αναγνωρίζουν και θα προτείνουν οι ίδιοι (οι άνθρωποι) σαν ελευθερία και όχι μονάχα χάρη στον απλό εξαναγκασμό»[2].

Κατά την αντίληψη του Γκράμσι, πειθαρχία «δεν σημαίνει παθητική αποδοχή των διαταγών, αλλά συνειδητή και καθαρή εφαρμογή των κατευθύνσεων που πρέπει να εφαρμοσθούν»
[3]. Έτσι, μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι η πειθαρχία αυτή καθεαυτή, αλλά η πρόθεση εκείνων που τη διατάζουν, δηλαδή εκείνων που ορίζουν τις παραπάνω «κατευθύνσεις».

Στο χώρο της παιδείας ο Γκράμσι θεωρεί την πειθαρχία απαραίτητη. Πιστεύει ότι έτσι διαμορφώνονται και οι μελλοντικοί επιστήμονες, δηλαδή εξαναγκάζοντάς τους από μικρούς μαθητές να συμμετέχουν σε έντονες ψυχοφυσικές διαδικασίες, όπως είναι το διάβασμα και η μελέτη. Ακόμη, υποστηρίζει ότι «η συμμετοχή στη μέση παιδεία όλων και ευρύτερων μαζών έφερε μαζί της την τάση για χαλάρωση της πειθαρχίας των σπουδών και την τάση να ζητάμε «διευκολύνσεις»»
[4]
και δικαιολογεί αυτή την πρότασή του μάλλον εύστοχα λέγοντας ότι «το παιδί μιας παραδοσιακής οικογένειας διανοουμένων ξεπερνά πιο εύκολα τη διαδικασία ψυχοφυσικής προσαρμογής: Με το που μπαίνει στην τάξη για πρώτη φορά υποφέρει κιόλας σε αρκετά λιγότερα σημεία από τους συμμαθητές του γιατί έχει αποκτήσει κιόλας έναν προσανατολισμό χάρη στις οικογενειακές συνήθειες».
Δηλαδή θεωρεί την πειθαρχία και τον καταναγκασμό σπουδαία παιδαγωγικά μέσα για τη μόρφωση των παιδιών που προέρχονται από τις ευρύτερες λαϊκές μάζες.Για τον Γκράμσι το πρόβλημα δεν είναι το πώς θα δρα ή δε θα δρα το άτομο ελεύθερα, ή το πώς θα εφαρμοστεί η πειθαρχία, αλλά το πώς θα πραγματοποιηθεί το πέρασμα από την εφαρμογή του εξαναγκασμού στην συγκατάθεση και συνεργασία των μεμονωμένων ατόμων και από εκεί στην «οικουμενική ελευθερία». Η λύση σ’αυτό το ζήτημα δίνεται από την «εκπαιδευτική πίεση», η οποία, επειδή ακριβώς είναι εκπαιδευτική, δεν είναι καθαρός εξαναγκασμός, είναι μια μορφή «κάθαρσης» και οδηγεί τελικά στη συμφιλίωση των δύο αντίθετων όρων, της ελευθερίας και του εξαναγκασμού .
(συνεχίζεται)



[1] Αντόνιο Γκράμσι, «Η οργάνωση της κουλτούρας», εκδ. ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ, Αθήνα 1973, κεφ. «Αναζητώντας την εκπαιδευτική αρχή», σελ. 24
[2] Αντόνιο Γκράμσι, ό,π., σελ. 24
[3] F . LOMBARDI, «Οι παιδαγωγικές αντιλήψεις του Αντόνιο Γκράμσι», εκδ. ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ, Θεσσαλονίκη 1986, κεφ. «Ο εξαναγκασμός στην εκπαίδευση», σελ. 71
[4] Αντόνιο Γκράμσι, ό,π., σελ. 35

Παρασκευή, Μαΐου 09, 2008

Γκράμσι: Ελευθερία και Πειθαρχία στη μάθηση, μέρος πρώτο.


Ο Αντόνιο Γκράμσι υποστηρίζει ότι η ελευθερία του ατόμου πρέπει να ακολουθεί την κατεύθυνση της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Αυτή την κατεύθυνση, το άτομο φέρει μεγάλο βαθμό ευθύνης για να την κρατήσει σταθερή. «Η ελευθερία, κατά τον Γκράμσι, δεν είναι μια μεταφυσική αρχή, αλλά είναι ένας τρόπος συμπεριφοράς του ατόμου, ανάλογα με το βαθμό ευθύνης του, γι’αυτό και η έννοια της ελευθερίας δεν μπορεί να αποκολληθεί από την έννοια της ευθύνης»[1]. Έτσι, κριτήριο για την ελευθερία ενός ατόμου λαμβάνεται η κοινωνικότητα και όχι ο αυθορμητισμός ή η πρωτοτυπία.
Βέβαια ο Γκράμσι δεν αρνείται ολοκληρωτικά τον αγνό αυθορμητισμό γιατί είναι και αυτός μια αξία. Αλλά αρνείται τον αυθορμητισμό τον καθαρό, τον αχαλίνωτο, αυτόν που δεν έχει κάποιο προορισμό, δεν έχει μια συνειδητή κατεύθυνση, που δεν προσφέρει στην κοινωνικότητα. Ο αυθορμητισμός που υπάρχει μόνο για εντυπωσιασμό και πρωτοτυπία ισοδυναμεί με ακοινωνικότητα για τον Γκράμσι. «Οι φυλακές και τα τρελοκομεία είναι γεμάτα από ανθρώπους με πρωτοτυπία και ισχυρή προσωπικότητα». Επομένως ο αυθορμητισμός είναι απαραίτητο «εργαλείο» για την ελευθερία, αλλά ελεύθερος είναι μόνο αυτός που χρησιμοποιεί τον αυθορμητισμό και την πρωτοτυπία του προς όφελος της κοινωνίας: «... η αξία του αυθορμητισμού βρίσκεται στην «πειθαρχικοποίηση», σύμφωνα με την οποία το άτομο είναι πρωτότυπο και αυθόρμητο, μόνο όταν η ατομική δράση του δίνει τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα και ζωή στην κοινωνικότητα, γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα ήταν απλώς ένας «ηλίθιος», δηλαδή ένας άνθρωπος αποκλεισμένος από τη ζωή της κοινότητας»
[2].
Με την άποψη του Γκράμσι συμφωνεί κατά ένα μέρος και ο Δ.Δημητράκος , ο οποίος, σχολιάζοντας την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του Τζεντίλε το 1923 στην Ιταλία, εύστοχα παρατηρεί ότι «η ελευθερία, σαν κοινωνικό και πολιτιστικό ιδεώδες, είναι σημείο τερματισμού και όχι αφετηρίας μιας ορθής εκπαιδευτικής πολιτικής»
[3]. Παρά το γεγονός ότι στον Δημητράκο παρατηρούμε διαφορετικό ορισμό της έννοιας της ελευθερίας από εκείνον του Γκράμσι, συμφωνούν και οι δύο σε ό,τι αφορά την αντίθεσή τους προς τον άκριτο αυθορμητισμό.
(Συνεχίζεται).
[1] F. LOMBARDI, «Οι παιδαγωγικές αντιλήψεις του Αντόνιο Γκράμσι», εκδ. «παρατηρητής», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1986, κεφ. «Ο εξαναγκασμός στην εκπαίδευση», σελ. 70 [2] F. LOMBARDI, ό.π., σελ. 71 [3] Δ.Δημητράκος, «Παιδεία και Κοινωνική Αναμόρφωση», Αθήνα 1984, κεφ. «Καταναγκασμός και άρχουσα ιδεολογία στα εκπαιδευτικά ιδρύματα», σελ. 72

Πέμπτη, Μαΐου 01, 2008

Εργατική Πρωτομαγιά: Οι ιδανικές συνθήκες εργασίας και η ποιότητα του εργαζομένου στο επίκεντρο.

Εκτός από τις ιστορικές αναφορές για τη γιορτή της Εργατικής Πρωτομαγιάς, οι οποίες θα καλυφθούν από όλα τα μέσα αυτές τις μέρες, ίσως οι εργαζόμενοι ενδιαφέρονται να γνωρίσουν και μια άλλη διάσταση: Ποιες είναι οι επιχειρήσεις που κάνουν πράξη την εργασιακή ευτυχία, τις ιδανικές συνθήκες εργασίας.

Σάββατο, Μαρτίου 29, 2008

25η Mαρτίου 1821*


Η περίοδος της τουρκοκρατίας υπήρξε αναμφισβήτητα η κρισιμότερη στη μακραίωνη ελληνική ιστορία. Η εισβολή των Οθωμανών στα βυζαντινά μικρασιατικά εδάφη στο τέλος του 13ου αιώνα και η κατάλυση, τελικά, της Βυζαντινής αυτοκρατορίας το 1453 υπήρξαν αφετηρία δεινών, που απείλησαν την ύπαρξη του Ελληνισμού.

Σε μια εποχή που η δυτική Ευρώπη προχωρούσε με άλματα στη διαμόρφωση νέων θεσμών, πολιτικών και εκκλησιαστικών, και μέσα από το πνεύμα της Αναγέννησης σημείωναν καταπληκτική πρόοδο τα γράμματα, οι επιστήμες και οι τέχνες, ο Ελληνισμός αγωνιζόταν για την επιβίωσή του. Ενώ όμως η παγίωση των Οθωμανών στον ελληνικό χώρο είχε οδυνηρές συνέπειες, οι υπόδουλοι έδειξαν αξιοθαύμαστη αντοχή και κατόρθωσαν υπό δυσμενείς συνθήκες να διατηρήσουν όλα τα στοιχεία της εθνικής τους υπόστασης και να προχωρήσουν προς τη δική τους αναγέννηση. Οι υλικές καταστροφές, οι εξισλαμισμοί, το παιδομάζωμα, οι βαριές φορολογίες, οι ποικίλες πιέσεις δεν έκαμψαν το φρόνημά τους. Η συσπείρωση γύρω από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ιδιαίτερα τους δύο πρώτους αιώνες της τουρκοκρατίας, η οργάνωση σε κοινότητες αργότερα, η δράση των κλεφτών, η ανάπτυξη της παιδείας, διατήρησαν άσβεστη την ελπίδα των υπόδουλων για την αποτίναξη του ζυγού. Το ζοφερό σκοτάδι των χρόνων της άλωσης διαδέχθηκε σιγά σιγά το φως που ερχόταν από τους Έλληνες λογίους και τα ελληνικά τυπογραφεία της Δύσης και από το φιλελεύθερο κήρυγμα του νεοελληνικού διαφωτισμού.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρώτη απόπειρα επανάστασης έγινε 10 μόλις χρόνια μετά την πτώση της Πόλης και συνολικά τα επαναστατικά κινήματα κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας έφτασαν τα 35. Όμως, στις 25 Μαρτίου του 1821, το ποτάμι δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω. Χάρη στην πολύχρονη προετοιμασία και οργάνωση από τη Φιλική Εταιρεία, εκείνη τη μέρα όλοι μαζί, οπλαρχηγοί, κλέφτες, αρματολοί, λαός, ορκίζονται «να μη μείνει εχρθός στο Μοριά, μήτε σε όλη την Ελλάδα». Το λόγο παίρνουν τα όπλα. Για 7 χρόνια η χώρα μας γίνεται τόπος πολέμου, πόνου και δυστυχίας. Πάνω από 800.000 ψυχές θυσιάζονται για να ελευθερώσουν περίπου ενάμιση εκατομμύριου λαού, που στην πλειοψηφία του ήταν άστεγος, πεντάφτωχος και χαροκαμένος.Οι γυναίκες του Σουλίου χορεύουν στο Ζάλογγο το χορό του θανάτου. Το Κούγκι και το Αρκάδι, γίνονται ολοκαυτώματα. Η Χίος και τα Ψαρά καταστρέφονται ολοσχερώς. Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου επιχειρούν ηρωική έξοδο. Η Αλαμάνα, η Γραβιά, το Βαλτέτσι, το Μανιάκι, τα Δερβενάκια γίνονται βωμός μαρτυρίου και διδάσκουν πώς μπορεί να ζήσει κανείς ελεύθερος.
Και στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, δίνεται η τελειωτική απάντηση στον τουρκο-αιγυπτιακό στόλο από τις Μεγάλες Δυνάμεις, οι οποίες επενέβησαν υπέρ της Ελλάδας, όπως προέβλεπε η συνθήκη του Λονδίνου.
Όταν ξημέρωσε η μέρα της λευτεριάς, οι περιπέτειες δεν έληξαν για το λαό μας. Για 100 περίπου χρόνια συνεχίζει να πολεμά, διεξάγει τον Μακεδονικό Αγώνα, πετυχαίνει σημαντικές νίκες στους Βαλκανικούς Πολέμους, συμμετέχει στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, γνωρίζει τραγική ήττα στη Μικρά Ασία. Παράλληλα, η ενσωμάτωση των Επτανήσων, της Κρήτης και των Δωδεκανήσων δίνουν στη χώρα μας τη σημερινή της μορφή.

Αν εκείνοι οι ήρωες βρίσκονταν ανάμεσά μας σήμερα, θα απαιτούσαν από όλους μας κάτι απλό: Ο αγώνας τους να γίνει έμπνευση για να σκύψουμε σήμερα με σύνεση, ψυχραιμία και ορθολογισμό πάνω από τα πολύπλοκα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα σε ένα έντονα διεθνοποιημένο περιβάλλον. Να συμμετάσχουμε στα παγκόσμια κέντρα αποφάσεων και να παλέψουμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ειρηνική συμβίωση και τη συνεργασία μεταξύ όλων των λαών. Να αναγεννήσουμε το κράτος, να το προστατεύσουμε από τη διαφθορά, να ξαναβρούμε το φιλότιμο στην καθημερινότητά μας, να κοιτάξουμε τους γείτονές μας με ευγένεια και χαμόγελο. Να επωφεληθούμε από τις ευκαιρίες της παγκοσμιοποίησης και να φτάσουμε εκεί που μπορούμε , δηλ. στην κορυφή και την πρωτοπορία σε όλα τα επίπεδα. Όταν ο Έλληνας είναι νηφάλιος, ορθολογικός, κοσμοπολίτης, δεν έχει τίποτα και κανέναν να φοβηθεί.
Αυτή είναι η εθνική επιταγή των προγόνων μας. Η κληρονομιά τους θα μείνει για πάντα ανεκτίμητη .


* Εκφωνήθηκε στην Ελληνική Κοινότητα της Grenoble.

Σάββατο, Μαρτίου 22, 2008

Ωρωπός: Ιστορική εξέλιξη.


Σφηνωμένος στα σύνορα της Αττικής και της Βοιωτίας, εκεί όπου σήμερα είναι η Σκάλα Ωρωπού, βρισκόταν ο αρχαίος Ωρωπός, λιμάνι με ιδιαίτερη σημασία στα αρχαία χρόνια για την επικοινωνία με την απέναντι Εύβοια, ειδικά για τους Αθηναίους που είχαν κτίσεις στο νησί αυτό.

Τρίτη, Μαρτίου 04, 2008

15 εταιρείες παρανομούν στην περιοχή του Ασωπού. Στην Ε.Α.Β. το μεγαλύτερο πρόστιμο!

Οι Επιθεωρητές Περιβάλλοντος του ΥΠΕΧΩΔΕ εισηγήθηκαν νέα πρόστιμα συνολικού ύψους 450 χιλ. ευρώ σε 15 εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην περιοχή του Ασωπού ποταμού.Αξιοσημείωτο είναι ότι ενώ τα υπόλοιπα πρόστιμα κυμαίνονται από 1.000 έως 60.000 ευρώ, η Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία τιμωρείται με πρόστιμο 150.000 ευρώ.

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 18, 2008

Σινεμά: Το κορίτσι και οι λύκοι.

Τις παραμονές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ανζέλ ζει με τους γονείς της και το μεγάλο της αδελφό σε ένα χωριό των Γαλλικών Άλπεων όπου η επιχείρηση «Γκαρσάν» ευημερεί με το εμπόριο μολυβένιων στρατιωτών. Αλλά όταν ξεσπάει ο πόλεμος το 1914, η βιομηχανία πρέπει να προσαρμοστεί: το μέταλο θα χρησιμοποιείται στο εξής για κατασκευή πυρομαχικών και μνημείων για τους νεκρούς.

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 15, 2008

Λιμνοθάλασσα Ωρωπού.

Σε μια εποχή που οι υγρότοποι του λεκανοπεδίου της Αττικής είναι όσο ποτέ άλλοτε πολύτιμοι, δεκαετίες κρατικής αδιαφορίας έχουν οδηγήσει σε δραματική υποβάθμιση τη Λιμνοθάλασσα του Ωρωπού με μπαζώματα, σκουπίδια και διανοίξεις δρόμων με αποτέλεσμα να διαταράσσεται η χλωρίδα και η πανίδα και να μειώνεται η έκταση της λιμνοθάλασσας.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 25, 2008

Eπιτροπή Αταλί: 300 προτάσεις που μπορούν να αλλάξουν τη Γαλλία.

Την περασμένη Τετάρτη 23-1-2008 ο κ.Ζακ Αταλί, επικεφαλής της επιτροπής για την «απελευθέρωση της οικονομικής ανάπτυξης» παρέδωσε τις προτάσεις του στον πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί. Οι περίπου 300 προτάσεις του «σχεδίου Αταλί» αποτελούν την πιο φιλόδοξη προσπάθεια τα τελευταία 50 χρόνια στη Γαλλία. Αν όλα τα μέτρα εφαρμοστούν από τον Απρίλιο του 2008 έως τον Ιούνιο του 2009 ο Ζακ Αταλί υπόσχεται υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης και μείωση του δείκτη ανεργίας στο 5%.